باشگاه خبرنگران جوان؛ محمدحسین نیک‌خوی متین – روز جهانی قدس یا همان راهپیمایی علیه رژیم صهیونیستی برای آزاد سازی فلسطین اشغالی و مردم مظلوم غزه سال‌هاست که بعد از فرمان تاریخی امام خمینی (ره) بعد از روز‌های آغازین و تاریخی انقلاب اسلامی ایران در کشورمان و حالا در تمامی جهان برگزار می‌شود و هر سال به تعداد مردمانی که با واقعیت دشمن اشغالگر صهیونیستی آشنا می‌شوند و خود را به خیابان‌ها می‌رسانند تا فریاد مرگ بر صهیونیست را به گوش جهانیان برساند افزوده می‌شود.
اما روز قدس امسال متفاوت بود. تفاوتی از جنس واقعیت؛ واقعیتی که حالا تمامی جهانیان، بی پرده و بدون ذره‌ای شک آن را حس کردند و تماشا کردند. امسال دومین سالی بود که روز قدس در شرایطی برگزار می‌شد که مردمان مظلوم غزه و زنان و کودکان بی‌گناه به دستان رژیمی کودک کش روز‌های تلخی را تجربه می‌کنند.
نوار غزه این روز‌ها بار دیگر و بعد از آتش بسی کوتاه مدت با بمباران‌های وحشیانه صهیونیست‌ها، کشتار و نسل کشی این رژیم از نزدیک دست و پنجه نرم می‌کنند و به معنانی واقعی کلمه از داشتن کمترین حق خود یعنی حتی داشتن غذا و آب و برق نیز محروم هستند.
همه اینها دلایلی بود که روز قدس ۱۴۰۴ از اهمیت دیگری برای مردم ایران برخوردار باشد. مردمی که این بار هم ثابت کردند، می‌آیند، فریاد می‌زنند و راهی که سال هاست آن را انتخاب کردند را با افتخار به رخ جهانیان می‌کشند.
راهپیمایی روز قدس امسال که در روز‌های تعطیلات عید نوروز برگزار می‌شد رنگ و بویی عیدانه داشت. طبق سنوات گذشته حدود ساعت ۱۰ صبح باید به صورت رسمی آغاز می‌شد. زمانی که مردم ایران خصوصا تهرانی‌ها حدود ۲ ساعت پیش از شروع رسمی آن کار خود را آغاز کرده بودند.
طبق عادت و بر اساس برنامه ریزی قبلی حدود ساعت ۸:۳۰ صبح خودم را به میدان انقلاب رساندم و انتظار داشتم که با میدانی خلوت مواجه شوم و قصد داشتم با برگزار کنندگان این روز بزرگ که باید پیش از آغاز مراسم به محل خدمت خود می‌آمدند صحبت و مصاحبه‌ای ترتیب می‌دادم، اما با رسیدن به میدان انقلاب همه چیز تغییر کرد. میدان انقلاب حدود دو ساعت قبل از آغاز رسمی مراسم تقریبا پر از افراد و مردمانی بود که در سرمای آغازین روز‌های سال خود را به میدان انقلاب و نزدیکی‌های دانشگاه تهران رسانده بودند.
از همان دقایق اول تفاوت آدم‌هایی که خود را برای آغاز راهپیمایی آماده می‌کردند برایم جالب بود. از کهنسالانی که گوشه‌ای را برای خود پیدا کرده بودند و از ساعت‌ها قبل خود را به میدان انقلاب رسانده بودند و جا نماز و صندلی‌های کوچکشان برای حضور در نماز جمعه مشخصه اصلی آنها بود تا مردان و زنانی که آمده بودند برای طی کردن مسیری طولانی و فریاد زدن برای رساندن عقیده‌شان به گوش جهانیان. آدم‌های مختلفی را در مسیر طولانی منتهی به دانشگاه تهران دیدم و سعی کردم با آنها مصاحبه کنم.
از حضور بسیاری از اتباع کشور‌های دیگر و افرادی که فارسی سخن نمی‌گفتند، اما به همراه سایر مردمان شعار مرگ بر اسرائیل می‌داند تا افرادی که در نگاه اول و به دلیل پوشش آنها انتظار نمی‌رفت در راهپیمایی روز قدس شرکت کنند را در طول مسیر می‌دیدم. نکته مهم آن بود که همه یک شعار را بلند می‌گفتند، آنها شعار مرگ بر صهیونیست را به خوبی و با تمام وجود فریاد می‌زدند.
اما تفاوت روز قدس امسال حضور پر شور و جذاب کودکان و نوجوانی بود که با آگاهی کامل به میدان آمده بودند و می‌دانستند حضورشان چه اهمیتی دارد. می‌دانستند چه می‌گویند و چه شعاری می‌دهند. می‌دانستند چشمان کودکانی که ماه‌هاست گرسنگی و تشنگی را با گوشت و پوست خود تجربه می‌کنند به آن‌هاست و متوجه بودند که مشتان گره کرده‌شان چه پیامی برای دشمنان دارد.
دشمنانی که حالا پا را فراتر از حد و مرز خود گذاشته‌اند و جمهوری اسلامی ایران را نیز تهدید می‌کنند. تهدیدی که البته به نابودی خودشان منجر می‌شود. چرا که این کودکان دهه هشتادی و نودی جلوتر از بقیه در مقابل آنها قرار خواهند گرفت. جوانانی که در روز قدس امسال نه تنها در تهران بلکه در تمامی ایران رخ نشان دادند و ثابت کردند که آماده‌اند و آمده‌اند در کنار هم مقابل دشمنانی بایستند که کشتار و نسل کشی را افتخار می‌دانند.
ازدحام جمعیت به حدی بود که تا یک یا دو ساعت بعد از اتمام رسمی مراسم و نماز جمعه در پایتخت جمعیت در مسیر‌های منتهی به میدان انقلاب حاضر بودند. جمعیتی که این بار در تلاقی عید باستانی نوروز و روز‌های پایانی ماه مبارک رمضان ثابت کردند پای آرمان‌های کشورشان هستند و تا پای جان برای ایرانشان می‌جنگند. جنگی که البته علاقه‌ای به آن ندارند، اما آن را خوب یاد گرفتند و در آن مهارت دارند.
